Evet. Ne olacak şimdi? Sevgili apolitikleştirilmiş, sözde umursamaz ruhum; karamsarlığın dibine vurmayı arzuladığın bu günlerin arasında bir yerlerde ne olacak acaba.. Kof felsefelerin içinde yüzmek isterkeneee.. Neler olacak acaba..

Bazen var ya.. Neyin var diyorum kendime. Ne var, ney? Pişmemiş aşın, ummadık taşın mı var, neyin var? Kendini bir yere oturtamamak kötü şey. Bir yerlere koyamamak.
İnsanlar için de aynı şeyi düşünüyorum, kimseyi de bir yere koyamıyorum. Hayallerinin peşinden gitmeye çalışan, hırslı, gayretli ve olumlu kişileri de, sürekli somurtup hiçbir şey yapmak istemeyip yapmayanları da, günün getirdiklerini yaşayıp çok sorgulamayanları da.. olmuyor, ben yaşama sanatı mı artık neyse ondan.. O’nu pek beceremiyorum.
Kendi kendimi bayıyorum. Keşke bir yolu olsa da içimden çıkabilsem de biraz da başkalarıyla sohbet etsem, diyorum.
Evet, böyle diyorum.
Şu var ya hani film, Into the Wild, onun sonunda diyor ya “mutluluk paylaştıkça gerçek”, mutsuzluğu ne yapacağız peki.. Böyle gerçeklik olmaz olsun. Ayrıca da batsın bu dünya.